03 October 2012

3 shots

Όταν όλα έχουν χαθεί, μετά βρίσκονται όπου λάχει. Οι στατιστικές έχουν δείξει ότι συνήθως βρίσκονται ανάμεσα σε δυο πόδια. Ανδρικά ή γυναικεία, αδιάφορο. Σημασία έχει ότι γλυστράνε.

Πάρος ήταν. Τώρα μοιάζει με διάδρομο γυμναστηρίου και με φόντο εξωτικής ταπετσαρίας. Στο μέλλον θα ήμαστε όλοι djs και γκαρσόνια.

Και κάποιοι και τα δυο συγχρόνως, παίρνοντας μάλιστα τα ίδια λεφτά.

Οι εκ γενετής κουφοί, έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντί μου: δεν ακούν τις μαλακίες που αναγκάζομαι να ακούω εγώ. Δεν τους λυπάμαι καθόλου – τον εαυτό μου οικτίρω και προσπαθώ να ρεφάρω με τις συνέπειες που φέρνει ο χρόνιος αυνανισμός. Μόνο που πολύ φοβάμαι ότι πρόκειται για μύθο.

Πακέτο

Δυο τσιγάρα. Ένα για το τηλεφώνημά μας κι ένα για την ώρα που θα ξυρίζομαι.

Ένα για την ώρα που θα ανεβαίνω στο μηχανάκι κι ένα όσο θα είμαι σταματημένος στο φανάρι. Άρα τέσσερα.

Ένα για όσο θα την περιμένω κι ένα που θα ανάψει εκείνη από την κάφτρα μου γιατί φυσάει. Άρα έξι.

Ένα για τον καφέ μου κι ένα για το τσάι με μέλι της. Άρα οκτώ.

Ένα για να μου ανάψει με τον αναπτήρα της κι ένα για να της ανάψω εγώ με τον δικό μου και να γελάσουμε. Άρα δέκα.

Ένα όταν κοντοσταθώ στην πόρτα να βρω τα κλειδιά κι ένα μόλις βάλω τα ποτά μας. Άρα δώδεκα.

Ένα μόλις βγω απ’ το μπάνιο κι ένα μόλις βγει εκείνη. Άρα δεκατέσσερα.

Ένα μόλις δακρύσει σε κάποια σκηνή της ταινίας που βλέπουμε κι ένα εγώ για συμπαράσταση. Άρα δεκάξι.

Ένα όσην ώρα θα με γλύφει κι ένα διακόπτωντας το σεξ, για να το κάνουμε να διαρκέσει περισσότερο. Άρα δεκαοκτώ.

Ένα μετά τον έρωτα κι ένα με την τελευταία γουλιά του λικέρ της. Άρα είκοσι.

Ένα πριν κι ένα μετά την ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
Πακέτο.
Καπνίζω περισσότερο από κάθε γυναίκα που ξέρω.