23 Φλεβάρη, χρόνια μετά

Να σαι λοιπόν σε μια χώρα πολύ μακριά απ’ τη χώρα.

Σε λίγο θα δεις ιππότες με πανοπλίες και σελωμένα άλογα να ξεπροβάλλουν πίσω από τις καστανιές.
Δέντρα πολλά.
Και υγρασία.
Κλαδιά γυμνά, απειλούν τα σύννεφά.
Μάταια.
Αλλάζεις πλευρό και σκέφτεσαι ότι ένα τέτοιο πάπλωμα θα σου ήταν βραχνάς εκεί στο Νότο. Εδώ είναι ευλογία. Όπως και το κορίτσι που σου γυρίζει την πλάτη. Την πλάτη, ναι. Πώς θα μπορούσες να αντιμετωπίσεις την αγκαλιά της που γελάει;

Τα βράδια γυρνάς ξεθεωμένος – η ανάγκη για ζωή είναι μια κίνηση απελπισίας.
Τα ρυάκια στο δρόμο μουσκεύουν τα παπούτσια που έλιωσες τις σόλες τους –τα πρώτα σου εδώ, πέταξέ τα επιτέλους!
Ο Πάτρικ φευγάτος, πάει να ζήσει στη Σκωτία.
Το δεύτερο βράδυ στο free jam με τους φοιτητές δεν αρκεί για να σιγάσει το συναίσθημα του ότι η νύχτα πέφτει πάντα νωρίς σε αυτή την πόλη.
Πέφτει όμως. 
Και βρέχει. 
When the blues comes calling with its calling card.
Δεν αναρωτιέσαι πια. Τι περιμένεις.
Τι περιμένεις;